Ik ben al weer een week in Zambia maar blik toch nog even terug op het eerste deel van de reis. In Rwanda en Tanzania bezocht ik vier Net4kids projecten op vijf verschillende locaties. Ik was mee voor fotografie en video. De timing van de reis was perfect, omdat ik al had beloofd een paar ondernemers te gaan helpen in Zambia. En dan vlieg je er zo ongeveer overheen.
De aanleiding voor de Net4kids projectbezoeken in Oost Afrika is de wens van een echtpaar om het project dat zij gaan steunen met eigen ogen te zien. Zij hebben een band met Tanzania en gaan vijf jaar lang een project financieren om de voorzieningen in het dorp Mkalawa te verbeteren. De aanpak omvat drinkwatervoorziening, irrigatie, verbetering van wegen, bouw een een kliniekje en renovatie van de school. Het gaat hand in hand met deelprojecten voor alleenstaande moeders, trainingen in landbouwtechnieken, etc. Deze brede aanpak is ontwikkeld door FT Kilimanjaro en is al met succes toegepast op andere dorpen in de regio. Na die vijf jaar moet er voldoende gebouwd en georganiseerd zijn om zich terug te kunnen trekken en een volgend dorp aan te pakken.
De reis gaat in sneltreinvaart. We starten elke dag vroeg (té vroeg, volgens Anke), vliegen een paar stukjes en zitten veel in de auto om de verschillende projecten te zien. Ik heb elke dag maar net genoeg tijd om 's avonds of 's morgens vroeg het fotomateriaal uit te zoeken, te editen en op Google albums te plaatsen, zodat ze door Net4kids en de locale projectorganisties gebruikt kunnen worden. Ik wilde voorkomen dat het zich ophoopt, maar ben natuurljjk ook steeds nieuwgierig naar de 'oogst' van de dag.
Ik ben heel happy met de resultaten van de Nikon Z6III waarmee ik sinds een half jaar fotografeer: fantastische autofocus, prachtige detaillering en ook goede platen in slechte lichtomstandigheden. Toch nog eens nadenken of ik met de foto's nog wat meer kan, bijv. nog een keer exposeren...
Het heeft wel wat meer voeten in de aarde om mensen te fotograferen in Oost Afrika, dat ervoer ik eerder al in Kenia. Het heeft in elk geval te maken met geloof en cultuur, maar ook modernere zaken als privacy. Op een project werken we zelfs met toestemmingsformulieren. Dat gaat best ver, maar ik snap heel goed dat op projecten met kwetsbare vrouwen en kinderen lang niet iedereen op de foto wil. Dat probeer ik samen met de projectleiders in goede banen te leiden. In de dorpen probeer ik soms zelf een 'OK' te vragen, maar heb daar soms de hulp van iemand nodig die de taal spreekt. In de meeste gevallen mag ik de foto dan ook maken, maar af en toe krijg ik de toestemming niet. Ook goed. Al dat onderhandelen maakt wel dat de spontaniteit er dan wel af is. Maar dan is er nog altijd de truc om na de 'officiële' foto er nog een of twee te maken. De foto van de Masai familie hierboven maakte ik vlak na een hele statische.
Inmiddels ben ik in Livingstone aan het werk voor een oud PUM klant en een paar ondernemers die eerder niet aan de PUM criteria voldeden om er een project te gaan doen. Het zijn gewone werkdagen, maar dan net even anders door haperende WiFi verbindingen en heel beperkte tijd van stroom van het net, maar zo'n zes uur per dag. Dat vraagt aandacht voor batterijmanagement.
Ik heb al allerlei afspraken in de maak, met de Local Cowboys, een logeerpartij in één van de mooiste lodges van de omgeving, nog wat hulp aan een student van de universiteit, een safari... Is die vijf weken hier wel genoeg?