Een nieuw land, in meerdere opzichten: het is in deze reis na Ghana een nieuw land, maar het is voor mij helemaal nieuw, ik was hier niet eerder. Ik weet dat het een prachtig land is, thuis voor de berggorillas en veel ander wild en met kennelijk mooie fiets trails. Maar het is ook het land van ooit Idi Amin en volkerenmoord, aids ging hier rond als een malle, er zijn ebola uitbraken geweest, er is een uitgesproken anti-homo beweging en op dit moment is het gastland voor 1,5 miljoen vluchtelingen uit omliggende landen, waardoor nog meer Oegandesen in armoede dreigen te vervallen. Niet het eerste land waar ik aan denk als reisbestemming.
Toen ik de vraag kreeg om dit project te doen voor een door Nederlanders opgerichte NGO Link to Progress, heb ik dan ook even zitten twijfelen. Maar ik ging sowieso wel een gesprek aan met Juliette, Lilian en Isabella, die samen de leiding vormen van deze LTP. En in zo'n gesprek gaat het dan over wat zij doen en hoe ik ze kan helpen en verdwijnen al die hier bovengenoemde problemen naar de achtergrond.
Qua timing kwam het mooi uit: eerst Ghana, daarna Oeganda. Dat scheelt centjes én CO2 uitstoot. Zo dus landde ik zondagochtend op de luchthaven Entebbe (ook al een beladen plek). De reis naar de vestigingsplaats Lira van LTP is zo'n 6 uur rijden. Ik word verrast door enorme regenbuien, maar ook door de goede kwaliteit van de doorgaande wegen.
Lira is een 'provinciestad' dat aan alle cliché's van Afrika lijkt te voldoen: veel stoffige rode zandwegen, alles enorm kleurrijk. En iedereen is zwart, heel zwart (een extra uitdaging voor de fotograaf). Ik heb na het verlaten van de luchthaven geen witte man of vrouw meer gezien. Er schijnen hier wel wat Indiers en Pakistanen zaken te doen, maar die heb ik nog niet gespot. Er zijn eindeloos veel handeltjes op straat, fruit (ananas!) in overvloed, 'moderne' gebouwen zijn dun gezaaid en vervoer vindt hoofdzakelijk plaats op fietsen en motoren, die laatste ook te huur voor (taxi)ritjes, de zogenaamde Boda-boda's.
Het LTP project is ooit gestart vanuit 'schoon water.' Maar gaandeweg zijn er steeds meer elementen aan de projecten toegevoegd. Diarree voor kinderen is vaak dodelijk. Het schone drinkwater verbetert de situatie wel, maar er moet ook genoeg zijn voor hygiëne: handen (en de rest van je lijf) wassen. Je doorbreekt de armoedecylcus niet met alleen water en je wilt zorgen dat een volgende generatie niet in dezelfde situatie blijft hangen, dus komt er scholing om de hoek kijken, gezondheidszorg, betere landbouwmethoden, etc.
Ik help het team om zelfstandiger te worden in hun communicatie uitingen. Tegenwoordig heet dat 'Content Creation.' Het gaat over tekst, maar natuurlijk steeds meer over beeld: fotografie en video. Daarnaast ga ik ze trainen in het zelf (via WordPress) onderhouden van hun website.
Zoals het hoort in Afrika, zijn er wel wat uitdagingen. Video monteren op verouderde Windows computers is meteen twee uitdagingen (én oud, én Windows zegt deze Apple klant). Aan één uitdaging ben ik zelf 'schuldig': enorme werkdruk omdat we heel veel in twee weken willen stoppen. Ik hou trouwens wel van die druk: het team voelt het ook en ze zijn er zo goed als de hele tijd bij om niks te missen (ondanks dat de 'business' gewoon doorgaat en daar natuurlijk ook af en toe aandacht voor moet zijn).
Na drie dagen luisteren, oefenen en stoeien met apparatuur, gaan we vanaf morgen al video's schieten op drie verschillende locaties. Het draaiboek ligt klaar en het beloven drukke dagen te worden. Voor mij is dit natuurlijk weer een mooi avontuur: we bezoeken een aantal afgelegen dorpen om daar te kijken naar resultaten en te praten met allerlei mensen: zij die een rol spelen bij het implementeren en natuurlijk ook de mensen die profijt hebben van de projecten van LTP.
“It takes nothing to stay in poverty, but everything to break free from it.”
Idowu Koyenikan, Wealth for all Africans