De laatste blogpost deze reis. Inmiddels ben ik weer in Kathmandu, en eigenlijk altijd als ik de kans krijg, ga ik langs bij een of meer Net4kids projecten. Deze keer (opnieuw) Watabaran. Er hebben heel veel verschuivingen plaatsgevonden en deze lokale organisatie concentreert zich nu op scholing en beroepstrainingen voor jongvolwassenen. Vorig jaar bezocht ik een schooltje, dit jaar ga ik langs bij verschillende trainingen, van loodgieters tot nagelstylisten. (noem je die zo?)
Mijn primaire doel is weer voor mooie foto's te zorgen, maar ik rapporteer natuurlijk ook terug naar Net4kids over wat ik tegenkom Het gaat bij deze trainingen nog om een pilot omdat het een nieuw onderdeel is voor Watabaran. Ik heb wel wat twijfels over de effectiviteit en geef in elk geval punten door die mij opvallen, zodat die extra aandacht kunnen krijgen in de evaluatie.
Vaak zijn ceremoniële ontvangsten onderdeel van zo'n bezoek. Deze keer blijft het beperkt, wat ik fijn vind omdat het veel tijd opslokt. Ik loop liever rond en gebruik de tijd om veel foto's te maken en met de kids en de leiding te praten. We toeren de hele stad door naar de verschillende trainingslocaties en dat betekent met het drukke, chaotische verkeer al een behoorlijke aanslag op de beschikbare tijd. Maar het lukt om alle vier de locaties te bezoeken.
In de avond ben ik uitgenodigd door het bestuur van Watabaran voor een diner. Dat is (naar mijn inschatting) bij een vrij duur restaurant. Ik zou dat graag een stuk soberder zien, het gaat tenslotte ten koste van het projectbudget. Maar het is ook een poging hun waardering uit te spreken en hoort ook wel bij de cultuur. En de gastvrijheid en de hartelijkheid zijn natuurlijk fijn.
Het diner is in een prachtig gerestaureerd voormalig paleis, met een rare hybride vorm tussen eten zittend op de grond en 'gewoon aan tafel'. Een lage tafel (prima om in kleermakerszit aan te zitten) met daarbij hele lage stoelen. Je knieën passen niet onder de tafel waardoor je er ver vanaf zit. Ook de Nepalezen in het gezelschap vinden het desgevraagd geen overweldigend idee, al wordt het vaker toegepast.
Het eten is opnieuw heerlijk, jammer genoeg wordt er veel Nepalees gesproken en blijven de vertalingen wat schaars, maar met twee tafelgenoten lukt het toch wat gesprekjes te voeren en kunnen we smakelijk lachen om een paar goede grappen.
Mijn koffer staat klaar, ik ga nog even lunchen met uitzicht op één van de mooiste tempels die ik ken: de Boudhanath. Daarna naar het vliegveld voor een lange reis via Delhi naar Amsterdam.
Tot volgende keer!